2e dag Kioto

28 september 2018 - Nakagyo Ward, Japan

Sayounara!

Als we wakker worden, is de zon dat al sinds een uur of 6. Het belooft een mooie dag te worden: volop zon en zo'n 26 graden. Van deze dag moeten we maar volop gaan genieten, want het is de laatste dag die we buiten door zullen brengen. Vanaf morgen gaat het (stevig) regenen, maar dat is onze reisdag naar Tokio. En zondag gaan we naar een Sumo toernooi, dus dan zal het ons niet echt deren. 

Maar terug naar vandaag, een dag om Kioto verder te verkennen. Daar zullen we ons zo verder in verdiepen. Tommy maakt een lekker ontbijt voor ons en wij hebben besloten wat we willen gaan doen. Alleen heeft Jannie de verkoudheid van me overgenomen en voelt ze zich niet helemaal super helaas. Ze laat zelfs haar ontbijt staan en besluit nog even op bed te gaan liggen. 

Ik lees in een boekje, surf wat op internet en speel een spelletje op de telefoon. Het is inmiddels tegen 12 uur als Jannie weer even beneden komt: ze heeft wel wat geslapen, maar voelt zich helaas nog steeds "lamlendig". Een glaasje water is eigenlijk al te zwaar voor haar maag. Ze tipt me dan ook alleen op pad te gaan. En dat doe ik dus maar, nadat ik eerst nog even bij de Pharmacy ben geweest op zoek naar paracetamol als zetpil, maar die kennen ze niet in Japan krijgt ik te horen. Nadat ik de JR-pas bij me heb gestoken, kan ik echt op pad. Het is inmiddels bijna 1 uur geworden.

Ik loop naar het station en stap in de trein. Of het is toegestaan of niet weet ik niet, maar ik zit 1e klasse. Lekker rustig in een lekker brede fauteuil 😀 Helaas maar voor een paar minuten, want dan moet ik overstappen naar een andere lokale trein om naar Fushimi Inari te kunnen gaan. Deze tempel is vooral bekend door de duizenden poorten (torii). De route door de poorten start beneden, vlakbij het station. Maar al snel zit ik in een soort van park of bos. Ik hoor de vogels fluiten als ik de wandeling naar boven, door de vele poorten, onderneem. Er zijn zoals te verwachten vele toeristen die deze tempel met z'n poorten komen bewonderen. 

Het blijkt een hele beklimming te zijn en ik kan soms bijna niet geloven als ik op de kaart zie staan "you are here", want dat betekent dat ik nog een hele lange klim naar boven heb te gaan op de Fushimi Inari Mountain. Terwijl het lijkt, sterker nog zo is, dat ik al een heel stuk heb afgelegd. Ik besluit dan ook maar een flesje lekker koel water te kopen voor ik verder koers zet naar boven. Ik ben heel benieuwd hoe ver het lopen is naar de top. Ik ben nog maar net weer op pad, als ik bijna verdwaal op een kerkhof die eerder een doolhof l. Dit lijkt een keerpunt, maar toch vind ik een weg eruit. En dan gaat het pad ineens ook naar beneden. Niet alleen zie ik geen toeristen meer, ik zie ook geen torii meer. Ik vraag 2 medewandelaars en die geven aan dat dit pad in een ander dorp(?) uitkomt🤔. Tijd om om terug te keren. Ik kom weer uit bij het doolhof en besluit terug naar het begin te wandelen. Verderop is het vast ook mooi, maar dit was ook al leuk om te wandelen en mooi om te zien. 

Als ik weer op het station aankom is het druk, retedruk. En het wordt steeds drukker, want de 1e trein rijdt door en de volgende heeft vertraging. In tussentijd vallen de mensen bijna van het perron. Netjes in een rij staan is er niet (meer) bij. Het is vervolgens grappig te zien hoeveel mensen er nog in een trein te passen zijn. We staan erbij als haringen in een ton.

Bij het volgende station stap ik uit, op de heenweg was het ook maar één halte. Maar blijkbaar zit ik nu in een stoptrein of zo, want dit is niet waar ik moest zijn. Dus ga ik iets verder wandelen dan de bedoeling was. Op deze manier kom ik wel door een oude wijk waar ik anders nooit geweest was. Ook zie ik enkele kleine winkeltjes die ik anders nooit gezien had. 

Na verloop van tijd kom ik weer in het drukke deel van de stad. Ik zie een Pharmacy waar ik naar binnen ga en probeer uit te leggen wat ik voor Jannie zoek. Het blijkt dat paracetamol als drug wordt gezien in Japan. Met behulp van Google vind ik een alternatief. Nu moet ik alleen nog zien uit te leggen dat ik een zetpil zoek. Ook hier helpt Google weer bij een vertaling van Nederlands naar Japans. Ik verlaat de winkel dus met een medicijn dat Jannie er hopelijk weer bovenop helpt. 

Ik zet koers naar de Nishiki Market op zoek naar een souvenir die Jannie had gezien en wel graag wilde meenemen. Helaas een souvenir waar ik minder oog voor heb gehad, dus wordt het een hele zoektocht naar de juiste winkel. Via Whatsapp geeft Jannie tips en uiteindelijk weet ik de winkel te vinden. Ook helpt WhatsApp mbv het sturen van wat fotootjes in het selecteren van het juiste souvenir. Ik kan dus weer koers naar het hotel zetten en kies voor de metro. Bij het station waar ik opstap kan ik aan niemand m'n JR-pas laten zien, dus loop ik gewoon maar door de poortjes die luid beginnen te piepen. De trip is maar een paar haltes en bij vertrek uit het station laat ik m'n pas weer zien aangezien hier wel iemand aanwezig is. Deze vertelt me echter dat m'n JR-pas niet geldig is op deze metro. Z'n Japans versta ik niet en hij snapt mij ook maar half. Uiteindelijk reken ik cash af en kan ik het station verlaten. Nog een paar honderd meter lopen en dan ben ik weer bij het hotel.

Jannie is wakker en heeft een beroerde dag gehad geeft ze aan. Ik geef haar de medicijnen en ga naar de Coöp om m'n avondeten te scoren. Helaas begint bij mij de hoofdpijn nu op te spelen dus bij terugkomst neem ik paracetamol en ga ik even liggen. Na een uurtje ga ik "koken", oftewel water koken voor de instant noodles. Die smaken goed en als ik het op heb en Friends zit te kijken op Netflix, komt Jannie ook even beneden. Ze voelt zich gelukkig al wat beter maar gaat toch vrij rap weer naar boven. Ik werk het reislog bij en ga straks m'n eigen Netflix serie nog even kijken. Morgen reizen we terug naar Tokio. Hopelijk voelt Jannie zich dan een stuk beter. 

Al met al was het een "bijzondere" dag, anders dan gepland, maar toch heb ik nog van Kioto kunnen genieten. Zoals gezegd gaan we morgen weer terug naar Tokio. Sayounara!

Foto’s