Terug naar Tokio

Regen, ik wordt wakker met het geluid van regen. Het is nog vroeg, maar toch. Jannie voelt zich gelukkig wat beter. Ze is nog wel wat opgezwollen in haar gezicht en handen, maar daar zal ik maar geen foto van maken als herinnering. Echt ontbijt zit er voor haar nog niet in, toch eet ze maar liefst 2 toast-broodjes en geniet ook van de groene thee. Ik geniet van het lekkere ontbijt dat Matsun voor me maakt: toast met ei, ham en groente. Even later sluit Sara Jana, die fotograve van beroep ias (zie @hs_artpics), onze Duitse gast, ook aan en we voeren gesprekken over diverse onderwerpen. Ik besluit een caligrafie van mijn naam door Matsun te laten maken. Aangezien letters niet simpelweg vertaald worden, maar klanken (dus lettergrepen) wel, kan ik enkele keuzen maken obv de vertalingen die bij de klanken horen. 

De regen neemt af in hoeveelheid en als we vertrekken is het zo goed als droog. Matsun geeft aan dat de typhoon morgen in Kioto zal zijn en maandag in Tokio. We zullen zien. Op het station is het druk en we proppen onszelf en onze bagage dan ook weer als haringen in een ton. Gelukkig is het maar 2 stations reizen voor we op Kioto station zijn; een heel erg groot station met tenminste 35 sporen. We kopen Belgische wafels voor onderweg en hoeven niet lang te wachten voor de Shinkansen arriveert. Het is 2 voor twaalf als we instappen. De reis naar Tokio zal net iets meer dan 2 uren duren. Langleve de hogesnelheidstrein! 

Het is kwart voor drie als we in Tokio aankomen. Vanaf het hoofdstation nemen we nog een andere trein om naar het volgende station te gaan. Als we uitstappen worden we weer geconfronteerd met de regen. De paraplu kan dus weer uit de rugzak komen als we aan de wandeling van een klein kwartiertje starten. Bij aankomst moeten de schoenen natuurlijk eerst weer uit als we naar binnen gaan; er staan slippers klaar,maar die laten wij links liggen. Het is nog geen 5 uur, dus officieel kunnen we nog niet inchecken. De papierwinkel kan al wel in orde worden gemaakt, dus daar starten we maar mee. Maar gelukkig mogen we de bagage toch wel naar de kamer brengen. Daarmee zijn we goed geholpen, want dan kan Jannie gaan rusten. Wat opvalt, is dat het hier veel afstandelijker is dan bij Tommy en Matsun. Die waren bijna overdreven vriendelijk, maar toch niet te. En wat wel grappig was, was het feit dat we altijd aangesproken werden als Jannie-San en André-San: "gaat het goed, heb je iets nodig, kan ik helpen". Zelfs s'avonds laat zei Tommy als hij naar huis ging altijd: als je iets nodig hebt, moet je me bellen!

Dit hostel heeft een zogenaamde Amazon Launchpad. Daar ben ik nog niet bekend mee. Het betekent dat van startups die op Amazon producten lanceren, hier enkele tentoongesteld worden. Grappig om te zien.

Jannie besluit dus maar even op bed te gaan liggen, terwijl ik een klein wasje ga draaien. Het is een ouderwetse langzaamwasser, maar dat is gemakkelijker dan met de hand. En er is een droger, dus wat wil je nog meer. Intussentijd maak ik koffie voor mezelf en een kopje thee voor Jannie. Als de wasmachine klaar is stop ik de spullen in de droger en ga ik op pad. Het is inmiddels 5 uur geworden en gelukkig is het droog. Ik loop "even" terug naar het vorige hotel in Tokio waar we de eerste dagen waren: ruim een half uur wandelen enkele (voet)reis. Daar liggen de tickets klaar die we morgen nodig hebben om naar het Sumo worstelen te gaan, vandaar.

Het is een lekkere wandeling qua temperatuur en ook qua afstand. Vlakbij het hotel stuit ik opeens op Street Kart (zie foto). Lekker karten dwars door Tokyo. Lijkt me wel wat, maar zit er helaas niet in 😏 Dus loop ik door naar het hotel om de enveloppe in ontvangst te nemen. Al wandelend door de drukke straat, vlakbij het station, zijn in het begin nog diverse winkels. Maar die dunnen aardig uit en kantoren nemen de overhand. Ik loop ineens langs een kapper waar je een ticket uit een apparaat kunt kopen en dan op je beurt wacht om geknipt te gaan worden. Nu twijfelde ik voor de vakantie al, maar dat heb ik geskipt. Dus koop ik nu maar een ticket, voor slechts 1080 Yen, nog geen tientje. Ben benieuwd wat ze ervan weten te maken, zeker omdat we elkaar vast niet zullen verstaan 😀 Conclusie achteraf: we konden elkaar inderdaad niet verstaan, maar met gebarentaal lukte het uiteindelijk.

Na de knipbeurt wandel ik weer verder en zet koers naar het hotel. Jannie heeft van een lekkere hete douche genoten en is weer "de man". Zelf ga ik ook even lekker douchen en daarna gaan we een restaurantje zoeken. Jannie denkt eerst alleen aan rijst, maar herinnert zich een pizzeria die ze zag toen we vanaf het station naar het hotel wandelden. Toen nog in de regen, nu is het lekker droog. Sterker nog, ik loop weer in T-shirt en korte broek. De pijpen zitten gelukkig weer (even) in de rugzak. We genieten van de pizza en wandelen daarna weer terug naar het hotel. Het is inmiddels bijna half elf, tijd geworden om nog even te l zen en vervolgens te gaan slapen.

PS, de typhoon genaamd Trami is onderweg naar Japan. Ben benieuwd hoeveel last we ervan krijgen. De tweet van een astronaut toont mooie foto's en zijn toelichting erop: https://twitter.com/Astro_Alex/status/1044633209454174213?s=09